Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa

Choroba zwyrodnieniowa może zaatakować każdy ze stawów. Najczęściej mamy jednak do czynienia ze zmianami degeneracyjnymi w obrębie : stóp, palców rąk, stawów biodrowych, kolanowych oraz właśnie kręgosłupa. Choroba zajmuje nie tylko stawy, ale również dyski i otaczające je struktury. Na rozwój choroby wpływ mają m.in. wiek, przeciążenia kręgosłupa, nadwaga, otyłość, ale także czynniki genetyczne, związane z wadami wrodzonymi stawów i chrząstek. Uszkodzenia dysków kręgosłupa mogą występować na każdym jego odcinku.

Objawy.

Jeśli dotykają części lędźwiowej – może nastąpić zwężenie kanału kręgowego, otworów międzykręgowych, a w konsekwencji powstać deformacja kręgosłupa. Na ogół choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa pojawia się w wieku podeszłym, choć bywa, iż atakuje już osoby po 50 roku życia. Do jej podstawowych objawów można zaliczyć: ból kręgosłupa o umiarkowanym bądź znacznym nasileniu (w zależności od zaawansowania schorzenia) – zazwyczaj promieniujący do pośladów, bądź kończyn, drętwienie i mrowienie – najczęściej w okolicy lędźwiowej lub szyjnej, osłabienie kończyn oraz ich ból podczas chodzenia (a także ustępowanie dolegliwości w pozycjach, w których się „zginamy”). Jeśli chodzi o leczenie, to w zależności od stopnia zaawansowania schorzenia, można zdecydować się na jego zachowawczą bądź operacyjną formę.

Leczenie.

W leczeniu nieoperacyjnym podstawowymi sposobami na zminimalizowanie objawów są: kinezyterapia w postaci ćwiczeń rehabilitacyjnych, fizykoterapia różnorodnymi metodami (krioterapia, fototerapia, jonoforeza, elektroterapia, balneoterapia), stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych oraz leków przeciwbólowych. Należy przy tym zaznaczyć, że z uwagi na podeszły wiek większości pacjentów przyjmowanie jakichkolwiek leków musi odbywać się pod stałą kontrolą specjalisty (ze względu na możliwe skutki uboczne).
W przypadku braku rezultatów zachowawczej terapii konieczne jest leczenie operacyjne. Również w jego obrębie wyróżniamy kilka podstawowych, najpopularniejszych metod:
zabiegi takie jak fenestracja, laminotomia czy foraminotomia pozwalają na zredukowaniu ucisku na struktury nerwowe oraz stabilizacji zajętych przez proces artrozy segmentów kręgosłupa; z kolei laminektomia oprócz „odbarczenia” kanału kręgowego wraz z otworami międzykręgowymi zakłada również zastosowanie specjalnych stabilizujących implanów; stabilizacja ze spondylodezą natomiast polega na stabilizacji przy użyciu implantów takich jak specjalne śruby czy pręty wykonane na ogół ze stopu tytanu.

Tagi: fizykoterapia, odbarczenie, implanty, spondylodeza, tytan, stawy.